De Herenkamer.

Zoals eerder beschreven had ik in de zomer van 2009 min of meer "huisarrest", omdat Rob een nieuwe heup had gekregen.
Tijdens een bezoek van vrienden van ons, Dick en Etta, kwam mijn hobby ter sprake. Zij begrepen niets van mijn gepriegel en Dick zei voor de grap....een herenkamer, maar dan ook een bordeel!!
Het werd natuurlijk best hilarisch, maar ondertussen gebeurde er in mijn hoofd van alles en nog wat.
Ik probeerde mij een voorstelling te maken van een bordeel.
Terwijl ik eraan begon te werken, kwam de fysiotherapeut Rick aan huis, 3x per week en ook hij heeft de bouw en voortgang meebeleefd.
Om de foto's groter te zien, klik op de foto en om het ongedaan te maken links boven op de terug toets.

Hier zit de keurige Francois in de herenkamer. Een jachttafereel als wandschildering. Indirecte verlichting, een biljart, koele champagne, zachte suede fauteuils. nog meer verrukelijke drankjes, een jachttrofee, kruidhoorn en geweren. Zijn vriend Pierre, met wie zo even nog een biljartje heeft gelegd, is vertrokken naar de kamer hiernaast.

Madame Zuzu is er helemaal klaar voor en Pierre is nog wat terughoudend. Ook hier indirecte verlichting, een fraaie wandschildering van Rubens. Veel rood velours, zachte kussens, zwoele parfums, zwart kant, koele champagne en kaarsverlichting.

Pierre zit er nog wat houterig bij en Madame Zuzu is nog redelijk gekleed. Mijn goede vriendin Christel opperde, bindt haar vast aan de spijlen van het bed en hang een zweep aan de muur,  maar dit ging mij te ver, temeer omdat Dick en Etta kleinkinderen hebben.

Echter,

als Madame Zuzu haar been blootmaakt, schrikt de keurige Pierre toch wel enigszins.

Nogmaals een detail  van het schilderij.

En Francois maar wachten, hij heeft wel wat rode wangen....van opwinding, wie weet wordt zijn wachten wel rijkelijk beloont.

Maar voorlopig  kwam er een olifant met lange snuit en toen ging het licht uit.

Vrouwe Hubertina

Ongeveer 25 jaar geleden kochten Rob en ik een ouwe schuit uit 1898. Een wrak, maar Rob was op slag verliefd. Wij hebben het wrak op een scheepswerf op het Prinseneiland in Amsterdam  laten trekken en zijn aan de slag gegaan. Deze foto's zal jullie besparen. Wie echt geintersseerd is, kan altijd bij ons terecht. Wij noemden haar de Vrouwe Hubertina, uit eerbied voor mijn grootmoeder, die eveneens geboren was in 1898. Het was een Zuid-Hollandse boltjalk, gebouwd door de Wed. Boot te Woubrugge.
Na veel laswerk, hard en gedisciplineerd werken, konden wij 2 jaar later op de boot gaan wonen.
Wij hebben  vele jaren gelukkig gewoond op de Vrouwe Hubertina en eveneens ook veel mooie vakantie's met vrienden of met elkaar gehad.
Omdat onze woonsituatie veranderde, hebben wij "onze Vrouwe" verkocht met tranen in de ogen.

Om de foto groter te zien, klik 2x op de foto en om dit ongedaan te maken, klik op de terugtoets, links boven.

De Vrouwe Hubertina

De kajuit, wij woonden al niet meer op het schip, vandaar dat het wat kaal is.

Het kombuis, hier zijn vele lekkere maaltijden uit te voorschijn gekomen. Grootte 2x2 mtr.

Om het afscheid van ons schip te verzachten,  heb ik de kajuit zo goed als natuurgetrouw op schaal nagemaakt.

Het kombuis, een mini-aanrecht, een koelkast, een gewoon gasstel, veel blauw servies, koperen pannen, op de bar Joris, onze goudvis. Rechtsvoor de kaartentafel en de scheepsbel. Officieel hing deze buiten. Een cadeau van Tante Lida, gegraveerd met de naam van de boot en haar geboortejaar. De trap leidde naar het achterdek.

Ook wij hadden op deze plek onze brandblusser staan. In deze 1:12 versie hangt er een bord met als tekst : Na gedane arbeid, is het goed rusten.

In de 1:1 situatie hingen er Wilhelmina herinneringsborden.

Het hoekje met de scheepskachel. Delfstblauwe tegeltjes, veel koper en blauwe vazen. Het schilderij schetst een tafereel uit onze Amsterdamse periode. De kastjes onder het gangboord met boeken, curiosa en drankjes.

Hier met de leren stoelen en de altijd rijkvoorziene tafel met hapjes en drankjes. De krant, het Vinkeveense Ronde suffertje.

De ramen met de kleine kralenrand.



De scheepskist hoorde niet in het schip, maar ik vond hem zo mooi dat ik hem van Francine heb gekocht.

Zo hebben wij naast mooie herinneringen en vele foto's ook een mini-aandenken aan de Vrouwe Hubertina, die overigens in goede handen is gekomen.